TADEUSZ RÓŻEWICZ (ur. 1921) studiował historię sztuki na UJ, od końca lat 40. związany ze Śląskiem, od 30 lat mieszka we Wrocławiu. Poeta, dramaturg, prozaik. Najwszechstronniejszy, a być może i najwybitniejszy z żyjących twórców literatury światowej.
Najgodniejszy, najbardziej zasłużony kandydat do literackiej nagrody Nobla.
Laureat Nagrody Nike'2000.

Znany w świecie z wielu przekładów na języki obce (m.in. angielski, francuski, niemiecki, serbski, serbsko-chorwacki, szwedzki, duński, fiński), honorowany nagrodami państwowymi i międzynarodowymi. Czczony w wielu krajach, przede wszystkim bałkańskich, jako przykład wspaniałego poety o wysokim autorytecie moralnym.
Prekursor awangardy w poezji i dramacie, nowator, mocno zakorzeniony w bezustannie przetwarzanej tradycji romantycznej, twórca niezależny, stroniący - mimo nacisków opinii publicznej - od polityki, wielki samotnik, przekonany o misji artysty, pojmowanej jako stan wewnętrznego skupienia, wewnętrznego nasłuchu, etycznej wrażliwości.

Na pytanie: czy możliwa jest poezja po Oświęcimiu? dał własną odpowiedź, tworząc nowy typ powściągliwego wiersza, nazwany czwartym systemem wersyfikacyjnym literackiej polszczyzny (Niepokój, 1947; Czerwona rękawiczka, 1948). Nigdy nie pogodzony z konsekwencjami wojny (m.in. wstrząsający tom wspomnień poświęconych zamordowanemu przez Gestapo bratu, Nasz starszy brat, 1992, opowiadania pisane od lat 50. i zebrane w różnych wydaniach prozy) tropi współczesne przejawy ludzkiego okrucieństwa. Twórca zaskakującego nurtu w polskiej literaturze, skupionego na egzystencji, którą rozumie jako wysiłek istnienia, zmaganie z nicością (Rozmowa z księciem, 1960; Głos Anonima, 1961; Nic w płaszczu Prospera, 1962; Twarz, 1964; Twarz trzecia, 1968). Poszukiwacz nowych form ekspresji poetyckiej odchodzący od awangardy w stronę ascetycznej prostoty, wstrząsającego skrótu, który jest także metaforą życia ludzkiego, zamkniętego aktem narodzin i aktem śmierci. "Tak, to już wszystko" - pointuje w jednym z wierszy kruchość egzystencji.

Od lat wyciszony, z pozoru mniej aktywny, faktycznie skupiony na tworzeniu poetyckiej autobiografii, tj. formy, która pozwoliłaby na ciągłość zapisu, na przekraczanie granic między życiem, a sztuką, na komentarz dotykający całej egzystencji, równocześnie przekonany, że taki komentarz jest niemożliwy, że poezja jest przestrzenią Niewyrażalnego. Twórca niedefiniowalny, niepokojący, poeta zwrócony ku ciszy i milczeniu, odrzucający poetyckie rekwizyty, chciałoby się powiedzieć, pisarz mistyczny. A także klasyk awangardy, prekursor postmodernizmu, rewelator doświadczenia wewnętrznego. Poeta długiego życia, które otwarło mu drogę do Tajemnicy.

Zdjęcia ze spektakli:

7 października 2006, siedziba Teatru